เป็น อยู่ คือ...วิถีชาวอินโด ตอนที่ 2

การละเล่น การละเล่นที่มีมาแต่เก่าก่อนของชาวอินโดนีเซียมีหลายอย่าง ที่น่าสนใจคือ วายังกูลิต (Wayang Kulit) หรือที่นิยมเรียกกันว่า วายังเป็นการแสดงหุ่นเชิดฉายเงาบนจอคล้ายหนังตระลุง มีเครื่องดนตรีประกอบ 4 ชิ้น เค้าโครงเรื่องส่วนใหญ่มักเกี่ยวกับสงครามในศาสนาฮินดูที่เล่าสืบต่อกันมาของชาวชวาและชาวบาหลี ใช้หุ่นกว่า 60 ตัว ผู้พากย์จะต้องมีความชำนาญในการใช้ภาษากาวี ซึ่งเป็นภาษาโบราณที่ตัวละครฝ่ายดีพูด และภาษาบาหลีสำหรับตัวละครฝ่ายร้ายพูด

เป็น อยู่ คือ... วิถีชาวอินโด

เป็น อยู่ คือ... วิถีชาวอินโด ประชากร ส่วนใหญ่เป็นสายมาเลย์ประมาณร้อยละ 95 ที่เหลือเป็นอินโด อาหรับ จีน และชาวยุโรป แต่ถ้าแบ่งตามหลักฐานชาติวงศ์วิทยาแล้ว ถือว่ามีต้นกำเนิดมาจาก 365 เชื้อชาติ รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ได้ 4 กลุ่ม คือ เมเลเนเซียน (Melanesians) โปรโตออโตรเนเซียน (Proto – Autronesians) โพลีเนเซียน (Polynesians) และโมโครเนเซียน (Micronesians) ชาวอินโดนีเซียจะมีตาคม ผมดำ ผิวสีน้ำตาล กระดูกแก้มกว้าง ตาเล็ก จมูกใหญ่ มีความสูงประมาณ 5 – 6 ฟุต ใกล้เคียงกับความสูงของคนไทย

ทำมาค้าขาย ประเทศอินโดนีเซีย

ทำมาค้าขาย อินโดนีเซียมีทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ มีดินภูเขาไฟซึ่ง เหมาะแก่การเพาะปลูก อาชีพหลักของชาวอินโดนีเซียจึงได้แก่การเพาะปลูก โดยเฉพาะบนเกาะชวาและเกาะสุมาตรา ผลผลิตที่สำคัญ ได้แก่ ข้าว มันสำปะหลัง ข้าวโพด ถั่วเหลือง มะพร้าว น้ำตาล เครื่องเทศ ยางพารา ยาสูบ ชา กาแฟ ปาล์ม พริกไทย อ้อย

ปกบ้านครองเมือง ประเทศอินโดนีเซีย

ปกบ้านครองเมือง เรื่องเล่าแต่ก่อน ในอดีตหมู่เกาะต่างๆ ประกอบด้วยหลากรัฐ แต้รัฐมีระบบการปกครองและมีประมุขของตนเอง ส่วนใหญ่มักค้าขายเครื่องเทศเป็นสินค้าสำคัญ ชาวอาหรับเป็นชาติแรกๆ ที่เดินทางมาค้าขายที่เกาะสุมาตรา และนำเอาศาสนาอิสลามมาเผยแผ่ ต่อมาในปี พ.ศ. 2164 ฮอลันดายึดครองอินโดนีเซีย โดยตั้งบริษัท United Dutch East India Company ขึ้นที่หมู่เกาะอินเดียตะวันออก นอกจากจุดประสงค์เพื่อทำการค้าแล้ว ยังทำหน้าที่แสวงหาอาณานิคมให้แก่ฮอลันดาด้วย จนกระทั่งในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง กองทัพญี่ปุ่นได้เข้ามายึดครองอินโดนีเซีย ล้มรัฐบาลอาณานิคมของฮอลันดา ไม่นานหลังจากญี่ปุ่นแพ้สงคราม ฮอลันดาพยายามกลับมาปกครองอินโดนีเซียเหมือนเดิม ชาวอินโดนีเซียภายใต้การนำของ ดร.ซูการ์โนและ ดร. โมฮัมหมัด ฮัตตา จึงรีบร่วมกันประกาศอิสรภาพเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2488 (รวมระยะเวลาตกอยู่ใต้อาณานิคมกว่า 300 ปี

นามนี้สำคัญไฉน ประเทศบรูไน

นามนี้สำคัญไฉน สมเด็จพระราชาธิบดี ฮัจญี ฮัสซานัล โบลเกียห์ มูอิซซัดดิน วัดเดาะห์ กษัตริย์ผู้สืบเชื้อสายจากราชวงศ์โบลเกียห์ที่มีความเก่าแก่ถึง 600 ปี และทรงเป็นหนึ่งในกษัตริย์ที่ครองราชย์ยาวนาน และเป็นกษัตริย์นักพัฒนาผู้มีวิสัยทัศน์ก้าวไกล เป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้ประเทศบรูไนมีรายได้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลและประชาชนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี

ปักหมุดจุดหมาย ประเทศบรูไน

ปักหมุดจุดหมาย มัสยิดโอมาร์ อาลี ไซฟัดดิน (Sultan Omar Ali Saifuddin Mosque) มัสยิดเก่าแก่ที่งดงามมากจนได้ชื่อว่าเป็นมินิทัชมาฮาล หรือทัชมาฮาลน้อยๆ ตั้งอยู่ใจกลางกรุงบันดาร์เสรีเบกาวัน เมืองหลวงและเมืองท่าที่สำคัญของบรูไน สุลต่านโอมาร์ อาลี ไซฟุดดิน ที่ 3 ผู้เป็นพระราชาบิดาของสุลต่าน องค์ปัจจุบันเป็นผู้ออกแบบและดูแลการสร้าง มัศยิดมีความสูง 52 เมตร หลังคาทรงกลมสร้างจากทองบริสุทธิ์ พื้นด้านในปูด้วยหินอ่อน เป็นสยิดที่เคารพสักการะและเป็นศูนย์รวมของมุสลิมในบรูไน

เป็น อยู่ คือ... วิถีชาวบรูไน ตอนที่ 2

การแสดง การแสดงของบรูไนมีมากมาย ทั้งในส่วนที่เป็นของชาวมลายู ซึ่ง คล้ายคลึงกับประเทศเพื่อนบ้านอย่างมาเลเซีย อินโดนีเซีย และการที่เป็นของชนพื้นเมือง

เป็น อยู่ คือ... วิถีชาวบรูไน

เป็น อยู่ คือ... วิถีชาวบรูไน บรูไนเป็นประเทศมุสลิม จัดระเบียบสังคมตามข้อบัญญัติของศาสนาอย่างเคร่งครัด วิถีการดำเนินชีวิตของประชากรจึงเป็นไปตามหลักศาสนาอิสลาม ด้านความเป็นอยู่นั้นสะดวกสบาย เนื่องจากเป็นประเทศที่ร่ำรวย รัฐมีเงินดูแลประชากรในเรื่องปัจจัยพื้นฐานเป็นอย่างดี คนบรูไนส่วนใหญ่จึงไม่มีปัญหาทางเศรษฐกิจนัก และส่วนใหญ่มีรถส่วนตัวใช้

ทำมาค้าขาย ประเทศบรูไน

ทำมาค้าขาย ชาวบรูไนนิยมทำงานราชการหรือทำงานในบริษัทใหญ่ๆ และเนื่องจากการเป็นประเทศเล็กๆ ที่มีจำนวนคนอาศัยอยู่น้อย บรูไนจึงมีปัญหาขาดแคลนแรงงานและช่างฝีมือ จึงรับจ้างแรงงานจากต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย หรือคนไทย เข้าไปทำงานในอุตสาหกรรมต่างๆ เช่น ตัดเย็บเสื้อผ้า ก่อสร้าง

ปกบ้านครองเมือง ประเทศบรูไน

ปกบ้านครองเมือง ในอดีตบรูไนมีกำลังอำนาจมาก มีสุลต่านเป็นผู้ปกครองรัฐ ซึ่งมีอาณาเขตครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของเกาะบอร์เนียวและส่วนหนึ่งของหมู่เกาะซูลู (Sulu) เมื่อเริ่มมีชาวยุโรปเดินเรือมาค้าขาย บรูไนก็เฟื่องฟูทางการค้า สินค้าส่งออกที่สำคัญในสมัยนั้น คือ การบรุ พริกไทย และทองคำ